Wandelen: een positieve stap voor mensen met COPD

Toen Joke Rebel COPD kreeg, kon ze niet veel meer dan zitten. Totdat ze begon met wandelen. Sindsdien is haar conditie met sprongen vooruit gegaan. “Ik hoef nooit een sneltrein te worden, als ik maar lekker in beweging kan blijven.” 

“COPD heeft mijn leven heel erg veranderd. Voordat ik ziek werd, was ik schoonmaakster. Ik was altijd bezig. Totdat ik zo benauwd werd dat het niet meer ging. Ik zat meteen in Gold 3, geen fijne diagnose, maar ik geloof niet dat ik er erg om heb getreurd. Veertig jaar lang heb ik veel gerookt, ik heb het dus zelf verpest. Ontzettend jammer, maar daar wilde ik de rest van mijn leven niet negatief door laten beïnvloeden. Geestelijk hield ik de moed erin, maar lichamelijk werd ik een wrak. Bij alles wat ik deed, was ik stikbenauwd. Mijn man en zoons zeiden de hele dag: ‘Ga nou maar even zitten, wij doen het wel!’ Voordat ik het wist, zat ik alleen nog maar. Ik ging wel twee keer per week naar longrevalidatie, maar daar werd ik fysiek niet veel beter van.”  

Samen lopen  

“De grote ommezwaai kwam toen ik een paar jaar geleden in het AMC naar een lezing ging van drie buitenlandse professoren over bewegen en COPD. Hun boodschap was duidelijk: door te bewegen kun je ondanks de COPD toch vooruitgaan. Dat daagde me uit om verder te lopen dan heen en weer naar de keuken voor een bakkie koffie. Ik doe vrijwilligerswerk in een buurthuis, waar ik over mijn plan vertelde. Een meneer van 92 en drie andere ouderen zeiden dat ze graag met me wilden wandelen. Daar gingen we. De jongste van hen was 88, maar allemaal liepen ze beter dan ik. Ik moest steeds even gaan zitten op een rollator, terwijl zij dapper doorstapten. Dat vond ik niet vervelend maar juist lief en zorgzaam want ze wilden mij helpen en motiveren.” 

Geen sneltrein  

“En het hielp! Ik kon steeds een stukje verder. Na een tijdje kon ik weer stofzuigen en de was doen. Ik kreeg mijn leven terug, dat was een geweldig gevoel. Gemiddeld loop ik nu tien- tot twaalfduizend stappen per dag, ongeveer vierenhalve kilometer. Sinds kort hebben we een hond die veel beweging nodig heeft. Dat komt goed uit, want dan kan ik mooi met hem wandelen. Op mijn dooie akkertje, anders word ik benauwd, maar dat geeft niet. Ik hoef geen sneltrein te zijn, als ik maar lekker in beweging ben.”   

Herboren 

“Ik ben zo enthousiast over mijn eigen vooruitgang dat ik in mijn woonplaats Almere een wandelclub ben begonnen voor mensen met COPD. Voor sommigen is dat heel spannend. Ze zijn bang dat ze duizelig worden of omvallen. Het is zó fijn om te zien dat het ze tóch lukt en met frisse wangen weer naar huis gaan. Bij mij is het wandelen zo succesvol dat ik geen antibiotica en prednison meer nodig heb. Mijn longinhoud blijft helaas steken op 32 procent, maar mijn COPD is stabiel. Mijn spieren zijn veel sterker geworden, net als mijn ademhalingsspieren, waardoor ik het gevoel heb dat ik meer lucht heb. Ik voel me als herboren, een nieuw mens dat de hele wereld aan kan. Ik hoop dat mijn ervaringen COPD-patiënten in heel Nederland in beweging brengen. Met weinig middelen kun je je zo veel beter voelen. Dat gun ik iedereen.”