Kinderen met een handicap zijn vaak eenzaam. Maar ook zij horen mee te kunnen doen in onze samenleving door in de buurt te kunnen spelen, sporten en naar school te gaan met leeftijdgenoten (met en) zonder beperking. Zo groeien ze samen op. En daar zet Stichting het Gehandicapte Kind zich actief voor in: geen kind zonder vriendjes!
Het verhaal van Emir
Emir (9) heeft autisme en een verstandelijke beperking. Hij zat op verschillende scholen, zowel in het regulier als in het speciaal onderwijs. Telkens werd hij ‘weggestuurd’ omdat de scholen de zorg en het onderwijs die hij nodig had niet konden bieden. Dankzij Stichting het Gehandicapte Kind kan hij sinds kort naar een aangepaste klas in een reguliere basisschool, op een steenworp afstand van zijn huis. Emir lacht weer, en zijn moeder Sultan ook.
Sultan deelt hun bijzondere verhaal: “Voordat Emir naar de ‘Samen naar School’ klas ging, zat hij bijna een jaar thuis. Hij paste niet binnen de setting van het onderwijs. Maar op het medisch kinderdagverblijf paste hij ook niet, want Emir is fysiek goed ontwikkeld en hartstikke mobiel. Ik zag mijn zoon in de periode dat hij thuiszat steeds ongelukkiger worden. Emir kan niet praten en we wisten niet wat we met hem aan moesten. Het is verschrikkelijk als je als moeder niet weet wat je kind wilt, hem niet begrijpt.
Iedere dag overleven
“De dagen duurden lang: ik moest Emir constant bezighouden en verzorgen. Het was iedere dag overleven. Ook Emirs broer Kaan (12) en zusje Aylin (5) leden eronder, zij moesten flink aandacht inleveren.Het gezin was erg uit balans en ik had veel angsten. De donkerste gedachte die ik had was dat ik mijn zoon misschien wel kwijt zou raken, dat hij niet meer bij ons zou kunnen blijven wonen.”
Stichting het Gehandicapte Kind komt op voor kinderen zoals Emir…
Emir lacht weer
“Ik besloot in actie te komen en benaderde Stichting het Gehandicapte Kind. Zo is het balletje gaan rollen en krijgt Emir nu op maat gemaakt onderwijs in een speciale klas op dezelfde school als zijn broertje en zusje. Sinds Emir weer naar school gaat, is hij blijer, hij lacht weer. Het contact met andere kinderen maakt hem vrolijk. Emir vindt het heerlijk om met zijn handen in het zand te zitten. Als hij samen met zijn klasgenootjes in de zandbak zit, zie ik dat hij geniet. Ook zijn ontwikkeling gaat met sprongen vooruit, er is steeds meer communicatie en interactie.”
Toekomstperspectief
“Sinds Emir, net als andere kinderen, vijf dagen per week naar school gaat, is er thuis weer meer rust en balans. We zorgen niet meer alleen voor ons zorgenkind, maar we zorgen nu ook goed voor onszelf. Iedere ochtend als ik wakker word, denk ik ‘het is een droom’. Hij zit nu op een veilige plek waar hij welkom is en lol heeft, hij ontwikkelt zich. We hebben weer toekomstperspectief.”
… mede dankzij Annemieke!
Dankzij de steun van onze donateurs kunnen wij er zijn voor kinderen zoals Emir en eenzaamheid bij gehandicapte kinderen tegengaan. Want ieder kind hoort erbij. Om ons werk te kunnen blijven doen, hebben wij donateurs zoals Annemieke nodig. Zij nam ons op in haar testament en vertelt waarom.
“Mijn liefde voor kinderen met een handicap wil ik doorgeven”
Annemieke: “Ik werk al sinds mijn 21ste met kinderen. Eerst op een reguliere basisschool en later als juf in het speciaal onderwijs. Toen ik vroeger moest kiezen: of de zorg in, of het onderwijs, heb ik voor het laatste gekozen. Inmiddels ben ik al vele jaren begeleidster van kinderen met een verstandelijke en/of meervoudige beperking. De begeleiding geef ik bij het kind of bij mij thuis, of op een sportlocatie, zodat de ouders even vrij zijn van zorg. Door de gedeelde zorg bouw je een band op met de ouders en dat is fantastisch mooi. Ik heb gezien dat kinderen met een handicap veel meer kunnen als ze de juiste begeleiding en kansen krijgen. Precies daarom steun ik Stichting het Gehandicapte Kind: ik weet hoe belangrijk het is dat kinderen mee kunnen en mogen doen. Vooral denken in mogelijkheden. Niet kijken naar wat niet kan, maar naar wat wel mogelijk is. Zo zit ik in elkaar. Bij het nadenken over mijn testament dacht ik meteen aan Stichting het Gehandicapte Kind. Bij leven gesteund en na mijn overlijden nog één laatste keer.”