Kinderen met een handicap worden vaker buitengesloten, wat is hieraan te doen?

Geen enkel kind zou eenzaam moeten zijn. Dat klinkt logisch, maar kinderen met een handicap worden vaak buitengesloten. Zij hebben hulp nodig om met andere kinderen in contact te komen en samen op te groeien. Een handicap beperkt een kind niet voor het leven. Buitengesloten worden doet dat wel.

In de Nederlandse samenleving zijn kinderen met een handicap vaak onzichtbaar. “Veel plekken zijn voor hen ontoegankelijk”, zegt Christelle Bouman. Bij Stichting het Gehandicapte Kind strijdt zij voor inclusie en verbinding. De stichting financiert en organiseert projecten waarbij kinderen met en zonder handicap samen kunnen spelen, leren en sporten. De missie: geen kind zonder vriendjes. 

Samen naar school en samen schaatsen

Een op de vijf kinderen met een handicap heeft geen vriendjes. Het is moeilijk om contact te leggen met andere kinderen als de speeltuin om de hoek niet toegankelijk is, en jij als enige speciaal onderwijs volgt, op een school ver weg van huis. Een succesvol project van Stichting het Gehandicapte Kind is ‘Samen naar School’, waarbij in een ‘normale’ school een klaslokaal voor kinderen met een (vaak ernstige) handicap is ingericht. “Er zijn er nu meer dan zestig in Nederland”, vertelt Bouman. “De kinderen hebben apart van elkaar les, maar leren elkaar kennen op het schoolplein en met bijvoorbeeld de kerstviering.”

Een ander project is uitgerold op zestien schaatsbanen in het land. Kinderen met een lichamelijke beperking kunnen met behulp van een schaatsframe, dit is een frame met een zitje, een stuur en drie ijzers, toch de baan op. Ook hier is het doel niet alleen om te schaatsen, maar vooral om dat sámen te doen. De trainers zijn opgeleid om inclusieve trainingen te geven, zodat alle kinderen wekelijks samen op schaatsles kunnen.

En bij Paleis Het Loo en Safaripark Beekse Bergen zijn zogenoemde Changing Places Toiletten ingericht: toiletvoorzieningen voor mensen die liggend verzorgd moeten worden. “Zonder deze voorziening kunnen deze mensen een dierentuin, museum of pretpark niet bezoeken”, zegt Bouman. “In Nederland hebben we er nu twee, Engeland heeft er al 2.500.”

Projectbezoek

Op gehandicaptekind.nl is nog veel meer te lezen over de inspanningen van de stichting. Bouman: “We zijn dankbaar voor alle donaties, groot en klein. Met schenken bij leven kunnen we in overleg bepalen waar het geld naartoe gaat. Mensen die meer willen weten over doneren via een nalatenschap, kunnen daarover een brochure aanvragen of, geheel vrijblijvend, met mij in gesprek. We nodigen geïnteresseerden ook van harte uit om onze projecten te bezoeken.”

Rene en Christelle tijdens een projectbezoek

‘Geen vrienden hebben, is een groot gemis’

René heeft Stichting het Gehandicapte Kind opgenomen in zijn testament. Het feit dat kinderen met een handicap vaker eenzaam zijn, is voor hem de grootste drijfveer om na te laten aan Stichting het Gehandicapte Kind. 

René: “Mijn vader zette zich vroeger als vrijwilliger in voor kinderen met een visuele beperking. Hij maakte ‘puzzelritten’ met de auto en dan konden er een paar kinderen mee. Door zijn enthousiaste verhalen hierover, wilde ik ook eens mee. Eén jongetje is me bijgebleven: een vrolijk ventje van een jaar of 10 dat bijna blind was. Hij was gek op auto’s en op die van mijn vader in het bijzonder. Hij mocht in de bijrijdersstoel en praatte aan één stuk door. Zijn enthousiasme was aanstekelijk. Wat ook indruk op me maakte, was de veerkracht van deze kinderen. Ze maakten er het beste van en het leek of ze hun beperking accepteerden. 

Weinig vriendjes

Ik heb een fijne, liefdevolle jeugd gehad. En ook financieel ontbrak het in ons gezin aan niets. Wel ken ik het gevoel van eenzaamheid. Ik was een stil jongetje, legde moeilijk contact en had weinig vriendjes. Ook had ik geen broer of zus om mee te spelen. Ik kan me goed voorstellen hoe eenzaam en alleen kinderen met een handicap zich vaak moeten voelen doordat ze niet mee kunnen doen en buitengesloten worden. 

Hoe warm je thuis ook is, het ontbreken van vrienden is een groot gemis. Rond mijn dertigste ging ik nadenken over mijn testament. Ik wilde voor later alles goed regelen. De notaris liet me een lijst zien met goede doelen en zo ben ik gaan nadenken over nalaten aan een stichting die zich inzet voor kinderen met een handicap.

Fijne jeugd

Gelukkig kon ik me als kind goed alleen vermaken. Ik had hobby’s als modeltreinen bouwen en fotograferen en dit kon ik ook allemaal doen omdat mijn ouders dit konden bekostigen. Daarnaast had ik ook geen beperking die mijn hobby’s in de weg zat. Voor kinderen met een handicap is dat vaak lastiger, omdat hun beperking hen in de weg kan zitten om de dingen te doen die ze graag zouden willen. Ik hoop dat mijn nalatenschap er aan bijdraagt dat beperkingen geen belemmering meer hoeven te zijn zodat kinderen met een handicap zich minder eenzaam zullen voelen. Ik wil dat zij later, net als ik, kunnen terugkijken op een fijne jeugd. Dat gun ik ieder kind.”