Van wonen in wereldsteden naar een afgelegen boshuisje in Drenthe. Vogue-columnist Gisele Azad (33) over slow living, een thuis creëren en leven in vrijheid. “Vroeger dacht ik: ik hóór bij het snelle leven. Maar niet dus.”
Van stadsmeisje en globetrotter naar leven in een afgelegen boshuisje in Drenthe… Hoe is dat gegaan?
“Eigenlijk heel geleidelijk. Er was geen groot ‘we moeten uit de ratrace!’-moment, geen burn-out, niks dramatisch. Het was een langzaam groeiende behoefte van mijn vriend en mij. Een verlangen naar een plek die echt van óns is – en waar je bijna geen invloeden van buitenaf voelt. Wat verder meespeelde? Ik ben van Iraanse afkomst en kwam op mijn vierde naar Nederland. Altijd ben ik bezig geweest met de vraag: wat is thuis? Ik heb me lang nergens echt thuis gevoeld. En dus heb ik op veel plekken gewoond, van Groningen tot Amsterdam en Berlijn en Bali. Dacht soms zelfs: ik hóór bij het snelle leven. Maar ergens knaagde het. En dat gevoel werd met de jaren steeds sterker.”
Wat spreekt je aan qua deze plek en de manier van leven?
“De rust, de natuur en de mogelijkheden die we hier hebben. We wonen in een klein oud recreatiehuisje met een rieten dak, met op het perceel nog twee andere houten huisjes. Alle ruimtes zijn we aan het renoveren, helemaal naar onze smaak. Het is tof om zo onze eigen wereld te creëren. Dat geeft een voldaan en vooral heel vrij gevoel – en dat is voor mij waar het om draait. Niet voor niks betekent mijn achternaam ‘Azad’ vrijheid!”
Vroeger dacht ik altijd: ik hóór bij het snelle leven. Maar niet dus.
Hoe ‘slow’ is jouw leven nu?
“Slow living is niet per se lui zijn of stilzitten. Ik doe genoeg! Maar het verschil zit ’m in het tempo. Leven in rust en met aandacht. En ook: in en met de natuur. Omdat ik letterlijk iedere dag in het groen wakker word, ga je ook meer met de natuur leven. Sta je op met de zon, ga je slapen als het donker wordt en eet je groenten en fruit van het seizoen. Daardoor word je ook als vanzelf veel duurzamer. Overigens ook qua interieur. Zo willen we geen plastic stopcontacten, dat voelt niet kloppend in een houten boshuis. Liever werken we met natuurlijke materialen.”
Heb je rituelen die je helpen?
“Elke ochtend ga ik naar buiten om te wandelen, weer of geen weer. Soms wel tien kilometer per dag. Ik vind het ook heerlijk om midden in de natuur te schrijven. Helemaal nu ik aan een boek werk. Wat ook helpt is om letterlijk met mijn handen bezig te zijn. Zoals tuinieren, maar ook met klei en hout objecten en zo te experimenteren met mijn creativiteit. Dat geeft rust én inspiratie.”
Wat zijn je toekomstplannen?
“Mijn vriend en ik dromen van een artist-in-residence in het bos, een plek waar creatievelingen kunnen samenkomen. En voor de rest: ik houd van het niet-weten. Want zodra je denkt: dit leven is voor altijd, verlies je die vrijheid weer. Dus we zien wel wat de toekomst brengt!”
