Barry Hay (75) leefde 50 jaar lang nogal een turbulent bestaan als frontman van Golden Earring. Maar nadat bekend werd dat gitarist George Kooyman ALS heeft, kwam aan het ‘Golden Earring-era’ een eind. Hay is tegenwoordig een ‘pensionado’ op Curaçao. Al mist hij de band wel. “Ik droom regelmatig dat ik moet spelen.”
Hay vindt ouder worden niet zo’n probleem. Samen met zijn vrouw woont hij inmiddels 16 jaar op het Antiliaanse eiland. Maar die dromen over Golden Earring komen nog steeds terug. “Dan droom ik dat ik moet spelen, maar niet weet waar ik naartoe moet. Mijn vrouw moet me er soms aan herinneren dat ik niet meer hoef te werken. Maar ik heb daar een dubbel gevoel over.”
Pensionado
De ziekte van Kooymans zorgde ervoor dat de band moest stoppen. “Inmiddels moet ik accepteren dat dit hoofdstuk in mijn leven voorbij is. Maar ik blijf het moeilijk vinden, omdat het noodlot dat voor ons beslist heeft.” Hay is rustiger geworden, legt hij uit. Tegenwoordig heeft hij meer tijd, ook voor ‘ouwe lullen’-gedoe. “Ik golf nu”, lacht hij. Maar de zanger sport ook vier keer in de week. “Voor het onderhoud en souplesse.” Hay voelt zich overigens geen 75-jarige man. “Ik heb nog haar, geen bierbuik en voel me fit.”
Hoewel Hay zichzelf inmiddels grotendeels als pensionado beschouwt, is hij niet helemaal gestopt met muziek maken. Voor leuke en lucratieve projecten, vliegt Hay naar Nederland. “Dan prop ik meestal een paar dagen helemaal vol. Dan ga ik spelen en zoek ik George op.” Het leventje van Hay bestaat niet meer uit de wervelwind van touren, optreden en applaus. “Het is niet meer zo spannend, maar ik heb de grootste vrijheid die je je kunt voorstellen. Ouderdom is gewoon een kwestie van acceptatie. Je kunt er niet tegen vechten.”
Ouderdom is gewoon een kwestie van acceptatie. Je kunt er niet tegen vechten
Broederschap
Hay vraagt zich af of de band gestopt was als Kooymans niet ziek was geworden. “We stonden nog geboekt voor allerlei festivals. Ieder bandlid woont inmiddels ergens anders op de wereld. Dan mochten we op zo’n festival weer een uur samen spelen, dat was geweldig. We zijn totaal verschillende karakters die elkaar heel goed aanvoelen. Het voelt als broederschap, bijna als een soort huwelijk. We deelden lief en leed met elkaar. Met z’n vieren zijn we op ons best.”
Hoewel Hay natuurlijk aan het begin vertelde dat hij zijn optredens soms mist, is hij ook realistisch. “Ik zou dat natuurlijk nooit meer kunnen opbrengen”, lacht hij. Maar als hij terugblikt op zijn carrière, dan heeft Golden Earring veel hoogtepunten gekend. “Soms gingen we maandenlang touren in Amerika. Dat voelde als een film en was een verslavende jongensdroom. Maar ik vergeet ook nooit meer dat we optraden in Madison Square Garden, in het voorprogramma van The Who. Of dat optreden op het strand van Scheveningen voor 200.000 mensen. Toen ging werkelijk alles goed. Dan stijg je boven jezelf uit.”
Bevoorrecht
Als je 75 bent, mag je best over ‘wijze lessen’ en de dood praten. Hay benadrukt dat hij geleerd heeft om altijd zijn intuïtie te volgen. “Die stem die je soms hoort of voelt, daar moet je naar luisteren. Het leven bestaat namelijk uit een wirwar van beslissingen en dan kun je het beste op je intuïtie afgaan.”
De muzikant benadrukt dat hij het moeilijk vindt als mensen in zijn omgeving overlijden. En zijn eigen dood? “Daar kan ik me wel ongerust om maken.” Ondanks dat kijkt de zanger heel tevreden terug op zijn leven. “Ik heb een waanzinnig leven. Ik ben in India geboren, heb veel meegemaakt en veel van de wereld gezien. En dan natuurlijk die mooie tijd met de band. Ik ben een bevoorrecht mens. Eigenlijk kan ik met een gerust hart doodgaan, ik heb namelijk het onderste uit de kan gehaald. Maar ik heb het hier ook nog te veel naar m’n zin, dus ik wacht nog even.”